The end of the Cold War to the politically and ideologically united Balkan people and nationalities meant entry into conflicts led by the new political elites, whose main motive was the appropriation of the state capital. These new political elites consolidated during the conflicts, and under the prism of national motives, completely excluding the will of the people, set up a capitalist system of management in a subordinate position to its Western founders and patrons. Now these small Balkan nations are paying the price of this ‘democracy’ with every new political decision made by the pro-Western authorities, beneficial to the neo-imperialist military machine of NATO.
The act of bombing a sovereign state done at the will of a military pact, contradictory to international law and without any approval from the Security Council, remains a precedent in the international giving leeway into possible justification to similar campaigns in the future. In this case, however, the message was different. Once again, the imperialistic West wanted to show its supremacy over this part of Europe.
For the Republic of Macedonia at the time, being a young ”democratic country”, this presented the first bitter experience of being drawn into a war, not by its own will, and against people with whom the Macedonians lived together, and jointly won against fascist occupation during World War II. Namely, the Government at that time, enabled the unhindered movement of NATO units throughout Macedonia, aiding their operations against SR Yugoslavia. This angered the Macedonian people, resulting in protests against the government and culminating with the burning of the US Embassy in Skopje.
Twenty years later, the country found itself in an identical situation again. The attempt to hold a referendum on the country’s membership in the military alliance failed. Then, despite the expressed popular will against the country’s membership in NATO, the West showed once again that there is no democracy for imperialism, only the fruition of their special interests. After numerous potential security threats were expressed due to the refusal to join the pact and the blackmailing of MPs for whom there are criminal charges, the Parliament voted to change the constitutional name to the end of joining NATO.
The country’s current President openly said that immediately before the implementation of the constitutional amendments for changing the constitutional name and the subsequent membership in the NATO pact, the American ambassador Jess Bailey personally influenced and pressured MPs at the Marriott Hotel.
Today, we can firmly conclude that NATO’s attitude towards Macedonia is one typical for an empire and its periphery. For years now, our country has brought forth a single foreign policy decision that was not an order, nor disapproved and without consultation with its patron. In the neo-imperialist system, democracy remains to only take the form of an appearance, and as such it does not guarantee the rights of peoples to self-determination and the freedom to choose their own path and destiny. In reality, the only interests that warrant their own appeasement, are those of the hegemon, with power garnered through globalization and forced westernization, that serve for suppressing the democratic choices of entire nations, whilst having all resources servicing only their interests.
The experiences from our perspective allow us to be lucid and knowledgeable on the position in which the Ukrainian people and state find themselves currently. Maiden has once again shown that for NATO there is no choice of the people, only their interest in plundering other people’s resources, and where the people are oppressed, conflict is inevitable. The war in Ukraine is nothing but a transfer to European soil of the defiant war of the USA with Russia and other stronger states that oppose the hegemonic appetites of the USA and NATO.
This conflict is far from a war between two Slavic nations, we see this conflict as another neo-imperialist tendency, which wants to subjugate a nation, turning it into a colony whose resources will exclusively serve the emperor.
The fact that the West sees Ukraine only as a resource that can be used is evidenced by the selfish attitude towards Ukrainian grain. The agreement that provided for the grain to end up in the countries where it is most needed, is another abused agreement, only 3% of the Ukrainian grain ended up in the right location, and the rest instead of being distributed among the poor nations decorates the lavish tables of the bourgeoisie in the Western countries.
Based on these few examples, we can freely state that NATO is a military alliance that, through aggression, military interventions, coups, and so-called revolutions, conquers certain territories, countries, and nations, putting their resources under its control. But on the other hand, the military pact, through the integration of new member countries, is constantly expanding, conquering new resources and markets, setting up a neoliberal economic order, through which their oligarchs and companies cheaply buy out – privatize state property, enterprises and companies in these countries, after which they turn these peoples into servants of their new capital.
The generating of new crises, political, economic, or military, is used only for discord with political dissidents, where the main goal is the impoverishment of the subjugated peoples.
This neo-liberal economic and neo-imperialist system of state policies is tired, selfish, and offers nothing new but crises. With each recent crisis, history once again teaches us that ordinary people, the poor and the workers, suffer the most.
That is why we need to create a new system of global governance. The United Nations in its current form of functioning has lost the fight against what it was created to do. Governments treat the Organization with contempt and make decisions without respecting their positions. NATO has created a tradition of dispensing justice in third countries without asking anyone and without respecting the opinion of the Security Council. The credibility of the UN must be restored and become a security and an existential guarantor for every state.
This is possible only through the implementation of socialism. Where the economy and social organization of the states should merge into a single mechanism for the fair distribution of resources, production should be a component of social life, and social life must be organized as a competition for the creation of material goods.
Крај Хладног рата је код политички и идеолошки уједињених балканских народа и народности усадиo сукобе чије су лучоноше биле данашње нове политичке елите које је водио једино мотив присвајања државног капитала. Ове нове политичке елите, измигољене у току сукоба које су саме изазвале, и у оквиру националних мотива, у потпуности занемарујући народну вољу, успоставиле су капиталистички систем управљања – вазалски постављен у односу на његове западњачке утемељитеље. Цену једне овакве демократије мали балкански народи плаћају при доношењу сваке нове политичке одлуке од стране западњачки оријентисаних власти, чију наплату врши доследни баштиник новог империјализма – разарачка НАТО машинерија.
Чин бомбардовања суверене државе од стране војног пакта мимо одредби међународног права и без одобрења Савета безбедности је и даље преседан у међународном поретку, и полако израста у основу за оправдавање сличних поступака у будућности. Ипак је ту порука другачија – империјалистички настројени Запад је заправо тиме хтео да поново демонстрира своју надмоћ у овом делу Европе.
Млада македонска “демократска држава” је том приликом за први пут искусила горчину увлачења у рат, те занемаривши вољу народа који је сатераван у положај да на братски српски народ – уз који је годинама заједнички живео и у Другом светском рату уједињено борио против фашистичког окупатора – гледа као на свог противника. Тадашња Влада је беспоговорно прихватила неометано кретање јединица НАТО-пакта на њеној територији, док су ове већ отворено деловале на против СР Југославије. Овако наметање туђе воље створило је огроман револт и огорченост код македонског народа што је кулминирало паљевином Амбасаде САД-а од стране демонстраната који су јавно, путем масовних протеста, изражавали своје противљење оваквим политикама власти.
Двадесет година касније, држава је поново у сличном положају. Спроведени референдум за учлањење земље у ову војну алијансу је неславно пропао. Али опет, без обзира на исказану вољу народа који није желео учлањење државе у НАТО-пакт, Запад изнова је изнова показао да за империјализам демократија не постоји, него да ствари зависе искључиво од њихових интереса. Након истицања многих могућих претњи по безбедност у случају одбијања учлањења земље у империјалистичку алијансу и многобројних уцена упућених посланицима којима је отворено прећено кривичним пријавама, Собрање је изгласало промену државног имена што је било предуслов учлањењу у Пакт.
Тадашњи председник државе изнео је у јавност податак да је непосредно пре доношења Уставних измена око промене државног имена и учлањења земље у НАТО, амерички амбасадор Џес Бејли лично извршио притисак над посланицима у хотелу “Мериот”.
Данас можемо слободно закључити да је однос НАТО-а према Македонији у потпуности подјармљујући и налик класичним империјама – ту је положај Македоније на самој периферији царства. Годинама уназад држава не доноси ниједну спољнополитичку одлуку нез наређења, савета или одобрења од стране њеног пастира. У неоимперијалистичком систему, демократија постоји само као привиђење у коме гарантована права једног народа за самоопредељење, одабир властитог пута и судбине заправо не постоје. Постоји једино интерес хегемона, који глобализацијом спроводи присилну вестернизацију, одбацујући демократску вољу читавог једног народа, и стављајући тиме сво његово богатство себи на располагање.
Руководећи се властитим искуством, ми смо са друге стране у потпуности свесни положаја у ком се украјински народ и држава налазе. Мајдан је још једном показао да за НАТО народна воља не постоји, већ једино властити интерес за отимање туђих богатстава. Ипак, када је народна воља потиснута, сукоб је онда неминован. Рат у Украјини није ништа више до ли преношење рата између САД-а, Русије и осталих снажнијих држава, на европско тло, будући да се ове супротстављају хегемонистичким апетитима НАТО-а тиме што одбијају да прихвате униполарност коју САД жели да по сваку цену наметне.
Овај је сукоб далеко од рата између два словенска народа, и сматрамо да је изазван низом неоимперијалистичких тежњи које у овом случају прете да покоре читав један народ, претворивши га у колонију чија ће природна богатства и снага у људству бити искључиво у служби новог цара.
О томе да Запад Украјину види само као ресурс за искориштавање, говори и себични однос по питању украјинског жита. Уговор којим се предвиђа да жито оде у земље где је најпотребније, још један је у низу злоупотреба јер је само 3% украјинског жита завршило на правом месту, док је остатак, намењен да украшава раскошне столове западњачке буржоазије.
Из ових примера закључујемо да је НАТО-пакт, са једне стране војни савез који агресијом, ратним интервенцијама, државним ударима и т. зв. обојеним револуцијама осваја територије, земље и народе, користећи њихов потенцијал за остварење својих интереса тиме што преузимају њихове ресурсе и њима се служе. Са друге стране, интеграцијом нових земаља у НАТО-пакт, он се шири и осваја природна богатства, ресурсе и нова тржишта, која се у потпуности либерализују, што даље служи да се помоћу домаће олигархије јефтино купује и приватизује државна имовина и предузећа ових земаља, чему следи робовање тог становништва под палицом страног капитала.
Непрекидно стварање политичких, економских и ратних криза, користи се за обрачун са политичким противницима, чији је крајњи циљ осиромашење потчињених народа.
Осим кризе, овај неолиберални и новоимперијалистички, свакако и умарајући и себичан систем, не може да створи било шта другачије. Историја нас сваком новом кризом подучава да обични људи страдају највише, а код мањих народа ово се зло обрушава на раднике, пољопривреднике, сељаке и припаднике безимовинске класе.
Због тога је потребно стварање новог система глобалног управљања. Уједињене нације су у овом облику функционисања изгубиле борбу против онога због чега су створене. Светске владе се бахато понашају и потцењују одлуке и позиције које УН заузима. НАТО-пакт је већ створио обичај спровођења правде у трећим земљама, не марећи притом за мишљење Савета безбедности. Углед УН-а се мора обновити како би организација постала јамац безбедности и достојанственог опстанка сваке њене чланице.
Ови су циљеви могући, једино у условима социјализма – где ће економија и друштвена организација сачињавати јединствен механизам прерасподеле свих ресурса и производње компонента друштвеног живота, док ће сами друштвени живот бити такмичење у стварању материјалних добара. То ће пре свега, бити штит од глобалне хегемоније НАТО-пакта за шта је неопходна сарадња међу народима, на чијим леђима опстају савремени глобални капитализам и доминација колективног Запада.
Крајот на Студената војна на, политички и идеолошки, обединетите балкански народи и народности им зароди конфликти водени од новите политички елити, чиј основен мотив беше присвојување на државниот капитал. Овие нови политички елити, испилени во текот на од нив создадените конфликти, под призмата на националните мотиви, целосно исклучувајќи ја народната волја, поставија капиталистички систем на управување ставен во вазалска позиција на неговите Западни основачи. Малите балкански народи, цената на вакватадемократија ја плаќаат со секоја нова политичка одлука донесена од прозападните власти, каде извршувачот на наплатата е неоимперијалистичката воена машинерија наречена НАТО.
Чинот за бомбардирање на суверена држава од воен пакт, спротивно на меѓународното право и без било какво одобрение на Советот за безбедност, останува преседан во меѓународниот поредок на чија основа се овозможува оправдување на идни вакви исти или слични постапки. Но, овде, пораката беше поинаква. Одново империјалистички расположениот Запад сакаше да ја покаже својата надмоќност над овој дел од Европа.
За Македонија како млада „демократска држава“, ова беше првото горчливо искуство од вовлекување во војна, не по сопствена волја, ѝ тоа против народ со кој Македонците заеднички живееја и со кој, во Втората светска војна обединето се бореа против фашистичкиот окупатор. Имено, тогашната Влада под закана од отворање на внатрешен воен конфликт од страна на албанските сепаратисти, овозможи непречено движење на НАТО структурите низ државната територија, кои тогаш оперираа против СР Југославија. Ваквотонаметнување на туѓа волја, стварајќи огромен револт и огорченост кај македонскиот народ, заврши дури и со палење на американската амбасада од страна на демонстрантите, кои јавно, преку масовни протести се противеа на ваквата политика на новата власт.
Дваесетина години подоцна, државата одново се најде во идентична ситуација. Обидот за спроведување на референдум за зачленување на земјата во воената алијанса заврши неуспешно. Тогаш, и покрај искажаната народна волја против зачленување на државата во НАТО, Западот уште еднаш покажа дека за империјализмот не постои демократија, туку исклучително сопствени интереси. По искажани бројни евентуални безбедносни закани поради одбивање на зачленување во пактот и уценување на пратеници кои се наоѓаат под отворени кривични пријави, Собранието изгласа промена на државното име со цел зачленување на земјата во НАТО.
Претседателот на државата лично соопшти на јавноста, непосредно пред да се случат Уставните измени за промена на државното име и зачленување на земјата во НАТО, американскиот амбасадор, Џес Бејли, лично извршил притисок врз пратениците во хотелот „Мериот“.
Денеска слободно може да се заклучи дека односот на НАТО кон Македонија е целосно вазалски, како класична империја, а Македонија во тој однос поставена како типична периферија на истата. Државата години наназад нема донесено ниту една надворешно-политичка одлука без наредба, одобрение или консултација со својот пастир. Во неоимперијалистичкиот систем, демократијата остана само привид, во кој, гарантираните права на еден народ за самоопределување, одредување на сопствениот пат и судбина, не постојат. Единствено што постои е интересот на хегемонот, кој преку процес на глобализација, спроведува изнудена западизација, потиснувајќи го демократскиот избор на цел еден народ, и на тој начин ставајќи ги сите негови ресурси во сопствена служба.
Водејќи се од сопственото искуство, целосно сме свесни за позицијата во која се наоѓаат украинскиот народ и држава. Мејдан уште еднаш покажа дека за НАТО не постои народен избор, туку сопствен интерес за пљачкосување на туѓи ресурси, а таму каде што народот е потиснат, конфликтот е неизбежен. Војната во Украина не е ништо друго освен пренесување на европско тло на пркоси војната на САД со Русија и останатите посилни држави, кои се спротивставуваат на хегемонистичките апетити на САД и НАТО и кои одбиваат да се покорат кон униполарноста која која САД сака да ја задржи под било каква цена.
Овој конфликт е далеку од војна помеѓу два славјански народи, на овој конфликт гледаме како на уште една неоимперијалистичка тенденција, која под себе сака да потчини еден народ, претворајќи го во колонија чии ресурси и човечка сила ќе им служат исклучително на императорот.
За тоа дека Западот на Украина гледа само како ресурс кој може да се искористи, говори себичниот однос кон Украинското жито. Договорот кој предвиде житото да заврши во земјите каде е најпотребно, е уште еден злоупотребен договор, затоа што само 3% од украинското жито заврши на вистинската локација, остатокот, наместо да биде поделено кај сиромашните народи, тоа ги наполни раскошните трпези на буржоазијата во Западните земји.
На овие неколку примери слободно можеме да констатираме дека НАТО, од една страна е воен сојуз кој преку агресија, воени интервенции, државни удари и т.н.шарени револуции, освојува одредени територии, земји и народи, искористувајчи го нивниот потенцијал за своите интереси. Но, од друга страна, воениот пакт, преку интеграција на нови земји членки, постојано врши експанзија, освојува нови ресурси и пазари, инсталирајќинеолиберален економски поредок, преку кој нивните олигарси и компании евтино го откупуваат – приватизираат државниот имот, претпријатијата и компаниите во овие земји, по што овие народи ги претвораат во слуги на нивниот нов капитал.
Генерирањето на нови кризи, политички, економски или воени, се користат само за раскусурување со политичките неистомисленици, каде главната цел е доосиромашување на потчинетите народи.
Овој неолиберален економски и неоимперијалистички систем на државни политики е уморен, себичен и не нуди ништо ново освен кризи. При секоја нова криза историјата уште еднаш не учи дека најмногу страдаат обичните луѓе, сиромашните и работниците – особено ваквите класи во помалите народи.
Затоа, потребно е да создадеме нов систем на глобално управување. Обединетите нации, во сегашната форма на функционирање, ја изгубија борбата против она за што беа создадени. Владите се однесуваат со потценување кон Организацијата и носат одлуки без да ги почитуваат нивните позиции. НАТО создаде традиција на делење правда во трети земји без да прашаат никого и без да го почитуваат мислењето на Советот за безбедност. Кредибилитетот на ООН мора да биде обновен и стане безбедносен и егзистенционален гарантор за секоја држава.
Ова е возможно единствено преку спроведување на социјализам. Каде економијата и социјалната организација на државите треба да се спојат во единствен механизам за правична распределба на ресурсите, производството да биде компонента на општествениот живот, а општествениот живот мора да се организира како натпревар за создавање на материјални добра. Но пред се, како штит од распалавениот глобален хегемон, олицетворен во воениот сојуз НАТО, потребна е поблиска соработка во секоја смисла помеѓу народите врз чии плеќи е изграден и се одржува денешниот глобален капитализам и доминација на колективниот Запад.
